Leczenie odwykowe. Rehab – Rehabilitacja.

Główny bohater to nadal „W” ale dojrzalszy i spokojniejszy, niż ten którym był w pierwszych latach trzeźwości, gdy zakończył leczenie odwykowe. Jak w poprzednich częściach, nadal – niemal co dzień – prowadzi dzienniczek uczuć. Opisuje w nim swoje przeżycia, doświadczenia, różnorodne emocje związane z relacjami międzyludzkimi. Relacje te dotyczą domu – z żoną, córkami, w końcu z wnukiem. Dotyczą także życia zawodowego osiągnięć i wyzwań w pracy.

Książka relacjonuje kolejne lata, w których „W” stara się zachować i zachowuje trzeźwość.

Rozpoczyna się w szóstym roku abstynencji, a kończy 31 lat później. Czyli, 4 lata przed śmiercią profesora Osiatyńskiego.

W porównaniu do Rehab – Rehabilitacja jest to już bardziej praca nad sobą, nad rozwojem osobistym i wewnętrznym, niż tylko praca nad wychodzeniem z nałogu.

Jednocześnie, zostaje pogłębiona o nowe doświadczenia terapeutyczne – bohater powraca do ośrodka terapii uzależnień, w którym stawiał pierwsze kroki w trzeźwym życiu, ale… jako praktykant. Chce pomagać innym alkoholikom – zastanawia się nad tym, czy nie podjąć zawodu terapeuty. Następnie – w tym samym celu, by uczyć się terapii – wyjeżdża do słynnego amerykańskiego ośrodka Sierra Tucson (tam właśnie swoje leczenie odwykowe prowadzili Michael Douglas czy Whitney Houston).

We wspomnianym szóstym roku po ukończeniu terapii uzależnień – główny bohater nie pije alkoholu, przestał także palić papierosy. Jednak okazuje się, że nałóg daje o sobie znów znać, tylko… w innej formie – „W” ma problemy z odżywianiem…  Na zmianę objada się, tyje, po czym stara dbać o dietę i schudnąć.  I znów, dogłębnie zaczyna analizować swoje problemy z jedzeniem – szukać ich przyczyn oraz sposobów zapanowania nad nagłym głodem czy objadaniem się w nocy słodyczami. Można powiedzieć, że historia opisana przez Osiatyńskiego pokazuje siłę nałogu – jego przebiegłość, jego zdolność przetrwania… Czy i tym razem bohater o skromnym inicjale „W” wygra z przeciwnikiem? Warto sprawdzić to samemu.

Dla tysięcy uzależnionych w Polsce książki Osiatyńskiego były i są nadzieją – nadzieją na to, że można być trzeźwym, choć jest to czasem długa i trudna droga. Dla wielu Osiatyński był i jest wzorem moralnym – kimś kto pokazał innym siłę człowieka i to, że nałóg to coś czego nie muszą się wstydzić.